دوستان

 

در زادگاهم مشهد موفق نشدم دوستان خوبی برای خودم دست و پا کنم، از بچه های دبیرستان که جدا شدم، طوری از بچه ها بی خبر ماندم که گویی اصلا چنین رفاقتی وجود نداشته است( محله مان عوض شد و چندبار دورهمی گذا‌شتیم که به سرانجام نرسید. روی دوستان دانشگاه هم حسابی باز نکردم، تفاوت های زیادی در اعتقادات،فرهنگ و... وجود داشت. 

توی یزد هم دوستی ها در حد دانشگاه الهیات باقی ماند و هیچ وقت فراتر از آن نرفت، تنها مطهره دوست نزدیکم شده بود که رفاقت در ماه های آخر اقامتم توی یزد شکل گرفت و به قولی *در نطفه خفه شد* بعدها که جویای حالش شدم کمی تند مذهب شده بود و دیگر با او راحت نبودم

در بندر هم با بچه های قایق رانی رفاقت داشتم، چندباری به چند مسابقه و تفریح رفته بودیم اما نگرش اعتقادی و مذهبی و فرهنگی خیلی عمیقی بین ما بود و واقعا با هیچ انعطافی پُر نمی شد، دوستان قایق رانی بندری هم تنها خاطرتشان ماند و در همان بندر جا ماندند 

در تهران پارس به سبب فعالیت های زیاد؛ کلی دوست پیدا کردم از بچه های بیت الزهرا تا کانون. بویژه فاطمه، مریم و شکوفه 

فاطمه اما چیز دیگری بود، پر از مهربانی، زلالی، صداقت، اعتماد بنفس،سادگی، خلوص و تقوا، علم، حیا و.... فاطمه از آن کم یاب های روزگار، رفیق درجه یک. سالهاس یک دیگر را ندیده ایم و از پشت تلفن های گاه بیگاه با هم حرف می زنیم و تبادل نظر و اطلاعات. 

و دیروز صبا خانم همسایه ی پیشنمان( قیطریه )را دعوت کردم، صبا هم به جرگه ی دوستان اندکم پیوسته. صبا کمی متفاوت هست، او در خانواده ی فرهنگی اما بسیار مرفه بزرگ شده و پدر شوهر و همسر مرفهی دارد. محجبه است، بسیار با اعتماد بنفس، صادق، بی رنگ و لعاب، خودِ خودش است، در حوزه ی کودکان بسیار مطالعه دارد و دو پسر کوچکش را چون شاهزاده بزرگ کرده؛ پر از عشق، استقلال، عزت نفس، اعتمادبنفس، هوش، و... 

واقعا مادری با درایت و کم نظیر است، شیفته ی صبر و حوصله ی او با بچه هایش هستم و تلاش دارم از او و فاطمه بیاموزم برای ارتباط درست تر با بچه هایم. 

دیروز حسابی گفتم و خندیدیم و خوردیم و ریختیم و پاشیدیم. 

قرار است من را به جرگه ی دوستان خوبش اضافه کند اگر سمانه ی سالها پیش بودم طفره می رفتم و در خود این توانایی را نمی دیدم با افرادی ارتباط بگیرم که از لحاظ مالی از ما غنی تر باشند اما سمانه ی کنونی سرشار از اعتماد بنفس و اشتیاق است برای یادگیری و تجربه اندوختن.