ما سرانجام بعد از سه هفته به منزل برگشتیم، این مسافرت طولانی علاوه بر مزایای بی شمار، عیب های هم داشت و مهمترین آن خستگی بویژه برای بچه ها و خاصه سروناز بود، پوستمان هم آسیب دید چرا که واقعا رسیدگی به آن ممکن نبود.
از مشهد بگویم که هر روز یکجا دعوت بودیم( اینجا باید قدر خانواده پُر شمار همسر را دانست😉) البته بعلت برگشت ما، هفت خانواده فرصت نکردند ما را دعوت کنند که آه حسرت از نهادمان بلند شد و صد حیف که چاره ای جز برگشت نبود.
روز یازدهم هم خودم مهمانی گرفتم و تنها دعایم قبولی آن افطاری در پیشگاه خداوند ِجان بود.
در این مسافرت اما روتین زندگی ام بهم خورد، رسیدگی به پوست و بهداشت خانواده و نوشتن و...به هیچ چیز نرسیدم.
بعد از آمدن اما تا سه روز دچار غم و دلتنگی بودیم چرا که یکباره آن همه هیاهو خوابید و ما ماندیم و خانه ی کوچکمان. قسمت وحشتناک ماجرا این بود که من دانستم از این ببعد چون کوزتی باید مرتب افطار و سحر و صبحانه و نهار و... بپزم🥴
ان شاء الله هیچکس از خانواده اش دور نماند اما اگر مصلحت خداوند در دوری است با آن کنار بیاییم و به جای نق زدن و افسردگی، خودمان را قوی کنیم و زندگی شادی را علیرقم دشواری هایش رقم بزنیم و چه بسا بسیار موفقیت ها در این دوری هاست.