امان از تهران

آمدن ما به تهران دست خودمان که نبود دست تقدیر بود. من از آن جمله به اصطلاح کشته مرده های تهران هم نبودم که به هر ضرب و زوری شده مهاجرت کنم و در تهران زندگی کنم به هزار و یک برچسبی که بعدها روی پیشانی من و بچه‌ها بخورد.. اما تقدیرم را خداوند رقم زد و او صلاحم را بهتر می داند اگر چه این حکمت دوری بارها از چند بعد برایم نمایان شده است. 

خب آن چه مسلم است خرید خانه ی ویلایی برای ما سخت است.بویژه نزدیکی به محل کار عیال بسیار برای ما مهم است و با این وجود می توانم بگویم خرید خانه ی ویلایی در منطقه مد نظر محال و غیر ممکن است 

چندی است دلم هوای خانه ویلایی کرده 

تمام بچگی من در حیاط بسیار بزرگ و پر از دار و درخت حیاط مامان ایران گذشت

دو باغچه بزرگ با درختانی از گیلاس و البالو و انجیر و هلو و... بوته های یاس و پیچک و همیشه بهار و گل رز و محمدی و گل های کوچک خروس و میمون و.. 

بوته ی داشت از گل های ارغوانی که بوی عجیب و بهشتی داشت. 

یک طرف حیاط چند درخت مو در هم پیچیده و سقفی سبز از برگ و شاخهای مو درهم پیچیده را ساخته بودند. انگورهای درشت ابدار از ان سقف آویزان 

تاب دست سازی نیز آویخته بود از سقف سبز و رسبدین به انگورها را راحت تر می کرد

از قل زدن دیگ رب و تفاله های غورهای و دانه های خونین درامده گیلاس و البالو و.. نگویم که دل می برد

شیشه های به ردیف منتظر پر شدن کنج هم بودند

شیشه های آبغوره همیشه بالای طاقچه ی بلندی توی حیاط چیده می شدند 

شربت ها و مرباها البالو و انجیر و گیلاس توی یخچال

رنگ شربت گیلاس ارغوانی می شد فکر می کنم اثرات دیگ مسی بود 

امروز دلم هوای آن خانه ها را کرد

فهمیدم اگر بخواهیم انتقالی بگیرم برویم مثلا رامسر می توانم یک خانه ویلایی بخریم و بچه ها حظ ببرند

اما آنچه دلم خواست نه آن می شود

هرچه خدا خواست همان می شود

خدا این درختها و این بوستان را از ما نگیرید وگرنه می پوسیدیم در چهار دیواری. 

بوستان قیطریه. بماند به یادگار پاییز 99