یادآوری

 

گاهی میان شلوغ های زندگی ام دلم یکباره پر می کشد برای خانه پدری. عشق و محبت چنان در خانواده ام جاری بود که هنگام جدایی از آن ها گویی دنیا برایم به انتها رسیده بود.از یادآوری اش دلم غنج می رود

از نوازشهای گاه بیگاه دست های مادرم تا انواع اقسام پیراهن های چین داری که با عشق برایم می دوخت. و امروز همان پیراهن ها را برای سروناز می دوزد.

(سر درس نقشه کشی مانتوی چهارخانه ی یکی از بچه ها دلم را برده بود. عصر نشده مامان رفت پارچه اش را گرفت و برایم دوخت)سرت سلامت بهترین مادر دنیا که هنوزم می بری و می دوزی ووتن من می کنی. می پزی می فرستی و هر وقت مهمانت می شوم غذای مورد علاقه ام را می پزی. 

برادر بزرگ مهربانم که تمام عیدی هایش را جمع کرد و یک بلوز قرمز اناری برایم خرید.. در پستوی ذهنم هنوز نقش و نگارش را به یاد دارم. 

برادر کوچکترم که بعد از دعواهای لفظی متعدد همیشه پیش قدم می شد در عذرخواهی 

و پدرم. ساده.. مهربان... صمیمی دلی دارد اندازه کهکشان نه فراتر از آن. این مرد دشمنی کنیه و زخم زدن اصلا گویی هیچ صفت ناروایی ندارد... (یادم می آید آن موقع ها آل استار مد شده بود و من بشدت دوست داشتم یکی از آنها را داشته باشم پدر نمی دانم چطور متوجه شده بود و یواشکی برایم یک ال استار آبی خریده بود هرچند دو شماره بزرگ بود اما من عاشقش شده بودم. گاهی پیکانش را می داد من یک کوچه رانندگی کنم. الان بعد از مدتها می گوید من می دانستم تو راننده قابلی می شوی خودم راننده ات کردم) 

و من در همان کودکی فهمیدم خوشبختی جز این محبت ورزی ها نیست. همان زمان که دخترخاله های زیبای ام غرق در رفاه مادی بودند اما روی شان چون گلی پژمرده زرد و زار بود. فاصله ها داشتند با پدر و مادرشان و امروز گویی این خلا هنوز پر نشده است. 

 

*****

دوست دارم بچه هایم وقتی بزرگ شوند از یادآوری خاطرات خوش خانه پدری به وجه بیایند و وجودشان سراسر شادی شود. امیدوارم با همکاری عیال مهربانم موفق شوم. توکل به خدا