طبیعت گردی با اعمال شاقه

چند هفته ای است که طبیعت گردی را شروع کرده ایم. ماندن در خانه روح ما طبیعت گردان را آزرده می کند

اولین مقصد آبشار زیبای اهار بود.سه ساعت پیاده روی با دو کودک نه و یک سال و نیم اگرچه سخت ولی لذت بخش بود. بویژه صحنه های پاییزی خلق شده آهار بسیار روح نواز بود

البته باید دست همسر رابوسید چرا که از یک طرف کوله پشتی و از جلو آغوشی محتوی سروناز بانو را حمل می کرد.من و صدرا مسؤل دوربین هت بودیم و چلیک چلیک عکس.

انتهای مسیر نزدیک ابشار امامزاده دنج و با صفایی است برای اندکی استراحت.

دومین طببعت گردی دماوند بود و آبشار تیزابش. در گرمای بی جان ابان نسیم می وزید و برگهای زرد سرخ و نارنجی اش رقص کنان روی زمین می افتادند. رودخانه باریکش زنده و پرتوان به راه خود ادامه میداد. 

چشمانم را می بستم اوای جریان آب مرا به خلسه خواب می برد و چه نیکوست خواب با سمفونی طبیعت 

*****

وچند روز پیش عازم جنگل شدیم. 

جوارم

اولین جنگلی که خیلی اتفاقی با عیال آن را یافتیم و به شوق دیدن روی ماهش ساعتها پیاده رفتیم و رفتیم و از مهمانانش عکس گرفتیم. دارکوب سبز... سهره سر سیاه...سینه سرخ خوش صدا و.... 

و از ان روز به بعد سالی یکبار عازم جوارم می شویم به شوق دیدن روی ماه یکی از زیباترین جنگل های ایران و کلبه های چوبی دنجش.

 

****'*

برای شروع هر کاری می توان صدها مشکل تراشید اما با اندکی همت و تلاش می توانیم پیروز شویم 🍁🍁🍁🍁

******

دوست دارم صدرا و سروناز در این وادی قدم بگذارند و علاقه مند طبیعت شوند. به درختان.. به آسمان آبی. به ماه نقره ای. به ستارگان چشمک زن.. به آوا های حیرت انگیز پرندگان... به رعد و برق و.....با بصیرت و دقت به آیات الهی بنگرند و خداوند را ستایش کنند برای این بیکران نعمتش. 

و غصه می خورم برای کسانی که درگیر حواشی بی پایان زندگی می شوند و غافل از این همه زیبایی به راحتی از کنارش می گذرند.