گذر کردن از یکنواختی
مدتی است به فکر فرو رفته ام تا قید تهران را بزنیم
زندگی در شهرهای متفاوت( مشهد، یزد، بندرعباس )تجربه های گران قیمتی برایم یادگار گذاشته است از تجربه های تلخ که تعدادشان کم هم نبود تا خاطرات خوشایند که هنوز هم یادآوری شان لبخند به لب می آورد
حالا در حال بررسی و تحقیق از دوستان و مهاجران هستیم تا مزه زندگی اینبار در شمال ایران در رشت نگین سبز ایران را تجربه کنیم
من دروان کودکی ام در حیاط پر دار و درخت خانه ی آقاجانم گذشته است. حیاطی پر از درختان آلبالو و گیلاس و هلو و انجیر وبوته های گل یاس و محمدی و رز و پیچک های پر از مارمولک کنج حیاط و درختان در هم پیچیده شده ی مو که سقفی سبز بوجود آورده اند و تابی که از سقف آن آویزان کرده بودند و من توی آن می نشستم و به بالا صعود می کردم و. دست دراز می کردم تا آن انگورهای درشت و آبدار و رسیده را بچینم...عجب دوران کودکی و نوجوانی لذت بخش و رویایی داشتم ها!
من آدم تهران و آپارتمان نیستم.. اصلا نمی فهمم آنهایی که می توانند رها شوند اما خود را اسیر نام وسوسه انگیز تهران کرده اند.
زندگی در شهرهای دیگر با کیفیت تر است، سلامت روان و روح در شهرهای کوچک بیشتر تامین می شود زندگی در حالت اسلوموشن، آرام بی تنش وترافیک و استرس.. آرام آرام.
می خواهم باز تجربه کنم، یکجا ماندن آدمی را راکد و روحش را خسته می کند
اگر چه به مثلی:
آنچه دلم خواست نه آن می شود
هرچه خدا خواست همان می شود
ممنون خدا جان
سلام کاملا باهاتون موافقم. من الان فقط چند ماه هست که به واسطه شغلم اومدم تهران و هر روز دعا میکنم تو این شهر موندگار نشم. واقعا با همه امکاناتی که وجود داره هیچ جذابیتی برای من نداره. به همون دوتا خیابون شهرستان خودمون راضیترم😊 شما هم انشالله هر چه زودتر بار کنید برید