عبدالکریم سروش

کتاب قمار عاشقانه را می خوانم از عبدالکریم سروش، سروش هم جز افرادی بود که به سبب مخالفت با سبک و سیاق حکومت، به خارج از ایران رفت، من درباره ی سروش و زندگی و تفکراتش چندان اطلاعی ندارم اما کتاب بسیار خوبی نوشته است 

قمار عاشقانه درباره ی دینداری از نگاه عارفانه است، عرفایی چون مولانا، حافظ و غزالی.... نرم ولطیف چون گل

سروش می گوید دین خودش را از عرفا گرفته است نه فقها!

ظاهرا این چارچوب کنونی مذهب ما، در زمان صفویه شکل گرفته است، زمانی که فقها قدرت گرفتند و مخالف صوفیان بودند و آن ها هم از ترسشان یا گریختند یا کشته شدند. 

در نظر فقها؛ خداوند یک ارباب طلبکار است و تمام سخنش با انسان از جنس، پاداش و کیفر، امر و نهی است، از عشق، انس، حتی اخلاق خبری نیست، فقه بد نیست اما توقف در آن خوب نیست بلکه باید عبور کرد. اما خدای عرفا دوست داشتی، است، می توانیم با او سخن بگوییم، انس بگیریم عشق بوریزیم

متاسفانه کسی که تنها فقه برایش مهم است گاه بسیار انسان آزار و انسان ستیز می شود..

پیام اصلی ادیان؛ محبت است، اما کسی تنها ظواهر و پوسته ظاهری دین برایش مهم باشد از پیام اصلی دور می شد و به انباری از کینه و نفرت تبدیل می شود.

به قول سروش اگر ما دینداری را از مبدا عرفا شروع کنیم وقتی به فقه برسیم آن را در جای درست خود خواهیم نشاند و حسن استفاده خواهیم کرد 

( جامعه کنونی ما مثال واضحی از آنچه نقل شد، است، تمام تمرکز بروی ظاهر و پوسته رفته و از معنا غافل مانده)